هذیان

بعد از جریان لینک نامه چارلی چاپلین ، دیدم بد نیست هر از چند گاهی آدم بیاد و افاضاتی کنه. مخصوصا که از نوع هذیان گویی باشه. وقتی هذیان میگی اون قسمتهای ناخودآگاه مغز فعال میشه و چیز هایی رو که مدتهاست وجدان بیدار و آگاه داره سرکوب میکنه ، به زبون میاد.

چه احساس خوبیه وقتی از شر این وجدان همیشه بیدار یا به عبارتی خود برتر خلاص میشی. هر چی میخوای میگی به هر کی دلت میخواد و نمی خواد میتوپی. دنیای وب و وبلاگ هم حکایت داروی ایجاد هذیانه ، تمام عقده های فرو خفته ما که تو زندگی عادی نمی تونن رو بیان تو دنیای مجاز هذیان میشن و خودشونو نشون میدن.

حکایت اسم وبلاگ رو هم اگه بخوام بگم همینه به دلیل علاقه خاص به محسن نامجو . مشخصا از نظر من هذیانهایی که از ذهن بیش فعال یک آدم عجیب میاد بیرون میشه شعر و موسیقی نامجو بعضی اوقات اونقدر پرت و پلاست که جز هذیان اسمی روش نمیشه گذاشت. اما همینکه میبینم این هذیان ها چارچوب آگاهی رو رد کرده و از ته ناخوداگاه بیرون میاد، برای من بینهایت لذت بخشه